35:0 Իսկ թշնամեացն սփռեալ զասպատակ իւրեանց ի գաւառն Բագրեւանդ եւ ի սահմանակիցս նորա՝ եւ տագնապ մեծ յարուցանէին ի վերայ բնակչաց երկրին, ուս եդեալ ընդ ամենայն քաւարանս աղօթից՝ խոկային կործանել եւ շփոթել զսրբութիւն եկեղեցեաց Քրիստոսի:

 35:0 Then the enemy extended their raiding in the district of Bagrewand and adjacent areas, causing great crises among the inhabitants of the country. They stubbornly resolved to wreck and ruin the (Christian) temples of prayer and to pollute the churches of Christ’s holiness:

35:1 խորտակէին եւ զնմանութիւն պայծառացեալ խաչին Քրիստոսի, զոր ապաւէն եւ հովանի յելս եւ ի մուտս կանգնեալ ի պատճառս երկրպագութեան համագոյ Երրորդութեանն. եւ հրկիզութեամբ բառնային ի միջոյ:

 35:1 They wrecked the glorious symbol of Christ’s Cross which had been erected at the entrances and exits as (a source of) refuge and protection for those who had come to worship the consubstantial Trinity, burning and eliminating them:

35:2 Վարէին ուժգին հեռութեամբ ընդ քահանայս եւ ընդ մոնոզոնս ընդ պաշտօնակիցս նոցին, իբրեւ առաջնորդք նոցին՝ որք վախճանեցան ի պատերազմին: 2 Յափշտակէին եւ ի տեղիս տեղիս զսպաս եկեղեցւոյ. եւ զնշխարս սրբոց Աստուծոյ վարեալ տանէին յաւարի: Եւ իբրեւ լցան զօրքն անօրէն յաւարէ աշխարհիս Հայոց՝ դարձեալ ելանէին ի վերայ ամրոցաց եւ նուաճէին զապաստանեալսն յամուրսն՝ կոչել ի խաղաղութիւն, եւ տային գիր երդման եւ իջուցանէին յամրոցացն:

 35:2 They treated with fanatical spite the priests, monks, and their servitors—as though they were the leaders of those who had died in the battle. 2 From various places they ravished Church vessels and relics of God’s saints and carried them off as booty. Once the infidel troops had loaded up with this spoil from the land of the Armenians they turned again to the fortresses and conquered the strongholds where people had taken refuge, summoning them to peace, giving them written oaths and bringing them down from the fortresses:

35:3 Եւ ինքն չու արարեալ իբրեւ պանծալի եւ քաջ յաղթութեամբ՝ դէմ եդեալ գնայր յաշխարհէս Հայոց. անցանէր. ընդ աշխարհն Պարսից, յանդիման կամէր լինել իշխանին Իսմայելի, իբրեւ զի զփոխարէն միամտութեան վաստակոցն առցէ ի նմանէն:

 35:3 Then (General Amir ibn Isma’il) left the land of the Armenians as though he had enjoyed some wonderful and valiant triumph and went through the land of the Persians. He wanted to stand before the caliph and receive a reward from him for his labors:

35:4 Եւ նոյնժամայն հասեալ ի վերայ նորա դատաստան յիրաւադատէն Աստուծոյ՝ սատակէր ի կենաց յերկրին Պարսից: Քանզի չարաչար ցաւօք տանջեալ սատակէր եւ ըստ արժանւոյն ընդունէր զհատուցումն վրէժխնդրութեան. զի փոխանակ անպարտ արեանն հեղլոյ ի ձեռն նորա՝ հեղաւ արիւնն իրաւացի, թէպէտ եւ ոչ սրով մարդկան՝ այլ աներեւոյթ սրով հրամանաւ բարձրելոյն, որ ազդողական թափանցական զօրութեամբ քան զամենայն սուր երկսայրի յորոշումն ոգւոյ եւ շնչոյ եւ յօդից եւ ուղղոց անցանէ:

 35:4 But at that very moment the verdict of righteous God was delivered upon him and he perished in the country of the Persians. He died suffering from horrible pains, a worthy recompense for the blood of innocents shed by his hands. He was killed not by the sword of man, but by an invisible sword wielded from On High, (a sword) more forceful than any double-edged (earthly) sword which severed his spirit, breath, sinews, and mind:

35:5 Այնու սրովն խնդրեաց զվրէժ արեան որդւոց իւրոց, եւ զհատուցումն ատելեաց իւրոց հատոյց. եւ զերկիր ժողովրդեան իւրոյ սրբեաց եւ խնայեաց ի ժողովուրդ իւր. զի զգաւազան ժողովրդեանն մերժեաց յերեսաց նոցա: Միւսանգամ ապահով եղեն ի բնակութիւնս իւրեանց:

 35:5 That sword (of God) sought vengeance for the blood of (His) sons and repayment for those who hated Him. (God) cleansed and preserved the country of His (believing) people, and drew back the scepter (used for punishing) them. And once again (people) were secure in their dwellings: