Ղեւոնդ 1-24 Ghevond

24:0 Իսկ Մրուանն իբրեւ լուաւ զմահ իշխանին իւրեանց Վլթի՝ վաղվաղակի կազմեալ զզօրս իւր, եւ թողոյր յաշխարհիս Հայոց զԻսահակ որդի Մսլիմի:	24:0 When Marwan learned about the death of their caliph al-Walid, he forthwith assembled his troops. He left (as ruler) over the land of the Armenians Ishak (Isahak), son of Muslim (Mslim) Ishak ibn Muslim al-Ukaili, governor [744-749/750] of Arminiya:
24:1 եւ ինքն հանդերձ ամենայն բազմութեամբ զօրացն երթեալ պատերազմէր ընդ ազգին իւրում, որպէս թէ քինախնդիր եղեալ մահուանն Վլթի եւ որդւոյ նորա: Եւ զոմանս ի տոհմէ սպանելոցն գտեալ՝ յանկուցանէր առ ինքն՝ եւ զամենայն արս ազգատոհմի իւրոյ ժողովեալ առ ինքն, եւ բազում այլք յորդւոցն Իսմայելի միաբանեալք՝ լինէին բանակ մեծ, եւ խաղացեալք յառաջ՝ անցանէին ընդ մեծ գետն Եփրատ, եւ յանդիման լինէին միմեանց մերձ ի սահմանս Դամասկեայ ի կոչեցեալն Ռուսփայ:	24:1 Then he took the entire multitude of his forces and went off to make war against his clan, as an avenger of the death of al-Walid and his son. Finding some (men) from the clan of the slain (caliph), (Marwan) united them and all the men of his clan with his own forces. Many other sons of Ishmael adhered to him, forming a large army, which then crossed the great Euphrates River. The two (opposing armies) faced off near the confines of Damascus (at a place) called Rusafa (R’usp’a:
24:2 Անդ ճակատեալք ի պատերազմ աւուրս բազումս՝ հարկանէին ի միմեանց բազում հարուածս:	24:2 They warred against each other for many days, causing numerous casualties on both sides:
24:3 Եւ իբր լինէր օրն ընդ երեկս, իբրեւ թէ մերձենալ ժամ յետին աղօթիցն՝ ի բաց կային ի պատերազմելոյ, եւ նստեալ լային զանկեալսն ի միմեանց. եւ ամփոփեալ զդիակունսն տային գերեզմանի, ասելով առ միմեանս. «մի ազգ եմք, մի լեզու եւ մի իշխանութիւն, այլ եւ եղբարք եւս, եւ ընդէ՛ր խողխողեմք զմիմեանս սրով:	24:3 Every day toward evening, close to the time of the final prayer, they stopped fighting and sat and mourned their fallen, prepared the corpses and took them to the cemetary, saying: “We are one people (speaking) one language, (having) one principality. We are brothers, so why are we plunging swords into each other:
24:4 Եւ զայս ասացեալ՝ առ վաղիւն ժամ տային պատերազմի. եւ մարտ պատերազմին յերկարեալ ի մէջ նոցա: Եւ յաղթահարէր Մրուանն զմիւս կողմն եւ սպան զՍուլէյման, եւ կալաւ ինքն զիշխանութիւնն [Զ] ամս:	24:4 Despite having said this, the next day they resumed the fight and prolonged it. But then Marwan beat the opposing side, slaying Sulaiman, and he himself held authority (Marwan) [II, 744-750] for [6] years:
24:5 Եւ զայն ժամանակս իշխանութեանն իւրոյ ոչ դադարէր պատերազմն յորդւոցն Իսմայելի. քանզի պաշարէր Մրուանն զքաղաքն Դամասկոս, եւ մարտ եդեալ խորտակէր զդրունսն երկաթիս. եւ զբնակիչս քաղաքին զորդիսն Իսմայելի որք միանգամ յարութիւն հասեալ էին՝ ի չորս ցիցս պրկեալ՝ տաշէին զդէմս նոցա գործեօք հիւսական սրոց, եւ այնպէս դառնութեամբ սատակէին ի կենաց:	24:5 During that period of their reign (internecine) warfare never ceased among the sons of Ishmael. For Marwan besieged the city of Damascus, then started to fight and destroyed (the city’s) iron gates. The inhabitants of the city, those sons of Ishmael who had been steadfastly resisting, were (captured and) tied to four posts and had their faces scraped off with serrated knives and thus died bitter deaths:
24:6 Եւ զկանայս յղիս հերձուին ընդ մէջ: Եւ զմանկունս արուս դնէին ի մէջ որմոցն միջով չափ, ի վերայ անցուցանէին զորմսն եւ այնպէս չարամահ սատակէին ի կենաց. եւ զաղջկունսն որ ոչ գիտէին զանկողինս արուի՝ սոյնպէս վարէին ի գերութիւն եւ զայլ խառնիճաղանճ բազմութիւնն. քանզի վրէժխնդրութիւն տեառն էր ի վերայ քաղաքին վասն յաճախութեան չարեաց նոցա:	24:6 Pregnant women were cut in two. Lads were shoved into spaces between the rocks and cruelly crushed to death. Girls who were virgins were led into captivity along with a motley multitude. For this was the Lord’s revenge upon the city because of its accumulated sins:
24:7 Աստանօր լնու մարգարէութիւնն Ամովսայ որ ասէ. «այսպէս ասէ տէր տէր. «ի վերայ երից ամբարշտութեանցն Դամասկեայ, եւ ի վերայ չորիցն ոչ դարձայց ի նոցանէն, փոխանակ զի հերձուին զյղիս Գաղաադացւոցն սղոցօք երկաթեօք:	24:7 It was here that the prophecy of Amos was fulfilled (which says): “For three transgressions of Damascus, and for four, I will not revoke the punishment, because they have threshed the women with child of Gilead with threshing sledges of iron:
24:8 Եւ առաքեցից հուր ի տունն Ազայելի եւ կերիցէ՛ զհիմունս որդւոցն Ադերայ: Եւ խորտակեցից զնիգս Դամասկեայ, եւ սատակեցից զբնակիչս դաշտացն Ովնայ, եւ կոտորեցից զազգն ամենայն յարանց Խառանայ. եւ գերեսցի ընտիր ժողովուրդն Ասորւոց». քանզի ի բնակչաց Խառանու եհաս նմա կործանումն ըստ մարգարէին ձայնի:	24:8 So I will send a fire upon the house of Haz’ael, and it shall devour the strongholds of Benhadad. I will break the bar of Damascus, and cut off the inhabitants from the valley of Aven, and I shall destroy all the inhabitants of Harran and the people of Syria shall go into exile. Thus says the Lord.” [Amos I: 3-6], with slight variation:
24:9 Բայց արժան է ի խնդիր ելանել, եթէ զիա՛րդ մարգարէս զբոլորիցն ամբարշտութիւն երիս ի վեր յայտնելով՝ ի վերայ բերէ զչորրորդն լինել հրաժեշտ բարկութեանն տեառն:	24:9 It is certainly worth pondering why the prophet put all sorts of iniquities into three (categories) yet regarded the actual source of the Lord’s anger to be (merely) the fourth category:
24:10 Թուի ինձ բազմաբեղուն չարութեամբ լցեալ քաղաք ամբարշտացն. քանզի ախտացեալք մտօք եւ զգայութեամբ եւ սրտիւ՝ կատարէին զերկունս մահու մտացն եւ զգայութեանց զչարութեանցն առատագոյն ծնունդս՝ զսպանութիւն, զչարութիւն ընչից եւ զհեշտ ցանկութիւնն:	24:10 It seems to me that this city of sinners was full of many types of evil, since (the residents) were sick mentally, sick in their senses and sick in their hearts and (these sicknesses) fostered the tendencies to kill, ravish the properties (of others) as well as (arousing) their lecherous desires:
24:11 Եւ չորրորդ՝ զի ոչ միայն ոչ ակն ունէին այցելութեանն Աստուծոյ, այլ եւ պատճառ եւս չարեացն զոր գործէին, համարէին զնա որ ամենայն բարութեանց է աղբիւր: Եւ այն էր որ զներողութիւն քաղցրութեանն Աստուծոյ անդառնալի շարժմամբ շարժէր առ ցասումն ամբարշտութեանցն:	24:11 Their fourth (iniquity) was that not only did they not fear a visitation from God, but they actually blamed (God) for the evil they worked, (God) Who is the source of all good things. It was this that irrevocably transformed God’s forgiving mildness into rage toward the sinners: